جدول محتوا
مقدمه
فرض کنید در یک آپارتمان زندگی می کنید. برای حفظ امنیت، در ورودی را قفل می کنید و فقط به افراد مورد اعتمادتان، مانند اعضای خانواده یا دوستان صمیمی، کلید می دهید. اما چه می شود اگر کلیدتان را گم کنید یا کسی آن را کپی کند؟
امنیت شبکه های سنتی شبیه به همین آپارتمان بدون قفل است. در این مدل، به تمام کاربرانی که داخل شبکه هستند، به طور پیش فرض اعتماد می شود و آنها می توانند به تمام منابع دسترسی پیدا کنند. این موضوع خطرات زیادی را به همراه دارد، زیرا اگر هکری به داخل شبکه نفوذ کند، می تواند به تمام اطلاعات و سیستم ها دسترسی پیدا کند. اما در رویه های امنیتی جدید از نظریه اعتماد صفر پیروی می شود. مدل امنیتی اعتماد صفر به طور فزاینده ای در دنیای واقعی برای ایمن سازی سازمان ها در برابر تهدیدات سایبری پیچیده استفاده می شود.
اعتماد صفر (Zero Trust) یک رویکرد امنیتی جدید است که برای مقابله با چالش هایی نظیر مثال بالا طراحی شده است. در این مدل، به هیچ کاربر یا دستگاهی، چه داخل و چه خارج از شبکه، به طور پیش فرض اعتماد نمی شود. برای دسترسی به هر منبع، باید کاربران و دستگاه ها به طور مداوم احراز هویت و مجوز داشته باشند. این کار با استفاده از روش های مختلفی مانند نام کاربری و رمز عبور، احراز هویت دو عاملی، بیومتریک و دیگر موارد انجام می شود.
مفاهیم کلیدی در اعتماد صفر عبارتند از:
- احراز هویت: فرآیند تأیید هویت یک کاربر یا دستگاه
- مجوز: تعیین اینکه چه کاربر یا دستگاهی به چه منابعی می تواند دسترسی داشته باشد
- کنترل دسترسی: اجرای سیاست های مجوز و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز
- رصد: نظارت بر فعالیت ها در شبکه برای شناسایی فعالیت های مشکوک
از طریق اعتماد صفر و با عدم اعتماد پیش فرض، هکرها برای نفوذ به شبکه و دسترسی به اطلاعات کار دشواری خواهند داشت. حتی اگر هکری به داخل شبکه نفوذ کند، فقط به منابعی که برای آنها مجوز دارد، دسترسی خواهد داشت. از طرفی، اعتماد صفر برای محیط های ابری و دورکاری که در آنها کاربران و دستگاه ها دائما در حال رفت و آمد هستند، ایده آل است. در واقع، با تمرکز بر دسترسی به جای مکان، مدیریت امنیت شبکه آسان‌تر می شود.
بنابراین، می توان گفت که اعتماد صفر یک رویکرد امنیتی جامع است که می تواند به سازمان ها در محافظت از اطلاعات و دارایی هایشان در برابر تهدیدات سایبری امروزی کمک کند.
کاربردهای اعتماد صفر در دنیای واقعی
همانطور که در بخش قبل گفتیم، اعتماد صفر یک رویکرد امنیتی جامع است که می تواند برای محافظت از سازمان ها در برابر طیف وسیعی از تهدیدات سایبری استفاده شود. به طور مثال، کاربران برای دسترسی به برنامه های سازمانی، مانند ایمیل یا CRM، باید قبل از ورود احراز هویت شوند. همچنین، دسترسی به داده ها فقط برای کاربران و برنامه هایی که به آنها نیاز دارند، مجاز است. به علاوه، برای اتصال به شبکه های Wi-Fi سازمانی، کاربران باید از احراز هویت قوی مانند EAP استفاده کنند.
در اینجا به برخی از کاربردهای خاص اعتماد صفر و مثال هایی برای روشن تر شدن مفاهیم می پردازیم:
- دسترسی به برنامه های سازمانی
- دسترسی به داده ها
- دسترسی به شبکه های Wi-Fi
- اینترنت اشیا (IoT)
- دورکاری
یک شرکت از اعتماد صفر برای محافظت از برنامه های ایمیل سازمانی خود استفاده می کند. برای ورود به ایمیل، کارکنان باید از احراز هویت دو عاملی، مانند رمز عبور و اثر انگشت، استفاده کنند.
یک بیمارستان از اعتماد صفر برای کنترل دسترسی به پرونده های بیماران خود استفاده می کند. فقط پزشکانی که برای درمان یک بیمار خاص به پرونده او نیاز دارند، می توانند به آن دسترسی پیدا کنند.
یک فرودگاه از اعتماد صفر برای ایمن سازی شبکه Wi-Fi عمومی خود استفاده می کند. مسافران برای اتصال به Wi-Fi باید از یک پورتال اسیر که هویت آنها را تأیید می کند، استفاده کنند.
یک شرکت تولیدی از اعتماد صفر برای ایمن سازی دستگاه های IoT خود، مانند حسگرها و ربات ها، استفاده می کند. هر دستگاه قبل از اتصال به شبکه باید احراز هویت و مجوز داشته باشد.
یک شرکت به کارکنان خود اجازه می دهد تا از خانه دورکاری کنند. با استفاده از اعتماد صفر، شرکت می تواند اطمینان حاصل کند که فقط کارکنان مجاز می توانند به شبکه و داده های شرکت دسترسی داشته باشند، حتی زمانی که در محل کار نیستند.
در هر یک از این مثال ها، اعتماد صفر به کاهش خطر نقض داده ها با محدود کردن دسترسی به منابع فقط به کاربرانی که به آنها نیاز دارند، کمک می کند. همچنین، اعتماد صفر می تواند به سازمان ها در انطباق با مقررات مربوط به حریم خصوصی داده ها، مانند GDPR و HIPAA، کمک کند. علاوه بر آن، اعتماد صفر می تواند با کاهش تعداد نقض داده ها و نیاز به پاکسازی پس از آن، به سازمان ها در صرفه‌جویی در هزینه ها کمک کند.
نتیجه گیری
اعتماد صفر یک رویکرد امنیتی ضروری برای سازمان هایی است که می خواهند در دنیای دیجیتال نا امن امروزی از اطلاعات و دارایی های خود محافظت کنند. با استفاده از اعتماد صفر، سازمان ها می توانند خطر نقض داده ها را کاهش داده، انطباق را افزایش داده و در هزینه ها صرفه‌جویی کنند. اعتماد صفر یک رویکرد جامع است که نیاز به برنامه‌ریزی و پیاده‌سازی دقیق دارد و باید با سایر اقدامات امنیتی، مانند فایروال ها و نرم افزار ضد بدافزار، ترکیب شود.
با اتخاذ رویکردی فعال به اعتماد صفر، سازمان ها می توانند گام های بلندی در جهت محافظت از خود در برابر تهدیدات سایبری پیچیده ای که امروزه با آنها مواجه هستند، بردارند.